Godina 1947. predstavlja još jedan kulturni trijumf za srpsku istoriju umetnosti. Iako je 1947. nažalost godina smrti Vase Stajića, velikog dobrotvora i predsednika Matice srpske, u njoj se takođe dešavaju bitne promene za Muzej Matice srpske. Stajićeva plodna zadužbina za Maticu utrla je put budućim generacijama koje su nastavile rad na poboljšanju njenog rada.
Posle odvajanja Biblioteke i Arhiva iz sastava Muzeja Matice srpske i njegove reorganizacije, Glavni izvršni odbor Narodne skupštine Autonomne Pokrajine Vojvodine je na osnovu sporazuma sa Maticom srpskom 1947. godine doneo odluku o osnivanju kompletnog državnog Vojvođanskog muzeja (danas Muzeja Vojvodine). Istim sporazumom, likovna zbirka Muzeja dobila je status posebne zbirke Matice srpske sa nazivom Galerija Matice srpske. Nova stalna izložba Galerije Matice srpske bila je otvorena za javnost 1948. godine, koju su uredili Milivoj Nikolajević, prvi upravnik Galerije Matice srpske i Jovan Sevdić, restaurator. Prema njihovoj koncepciji, u prvoj sali su bili izdvojeni ikonopisni radovi iz 18. veka, a u ostalih šest radovi srpskog građanskog slikarstva 19. veka. Istog dana u isto vreme otvorena je i prva postavka novoosnovanog Vojvođanskog muzeja, koji je sve do 1953. bio smešten u zgradi Matice srpske. U posleratnim godinama Matica se odrekla kompleksnog muzejskog rada, posvetivši se razvoju Galerije i njenom prerastanju u reprezentativni nacionalni umetnički muzej.
Zahvaljujući predanoj angažovanosti slikara Milivoja Nikolajevića, u Galeriji je odmah započet rad na sistemskom popunjavanju zbirki delima autora koji su joj nedostajali. U prvim posleratnim godinama rad Galerije odvijao se u zgradi Matice srpske, gde je bio smešten i Vojvođanski muzej. Paralelno sa radom na sistemskom popunjavanju i inventarisanju zbirki, koji se uvek smatrao primarnim zadatkom Galerije, Nikolajević je odgovarajuću pažnju posvećivao organizovanju izložbi značajnih slikara Paje Jovanovića, Uroša Predića, Đure Jakšića, Steve Todorovića, Pavela Đurkovića i Dimitrija Avramovića. Za afirmaciju Galerije poseban značaj je imala izložba Bogdana Šuputa, prikazana najpre u Novom Sadu, a potom u Beogradu.
Oktobra 1954. godine Galerija je priredila Izložbu likovnih umetnika Vojvodine sa ciljem da prikaže kontinuitet slikarske tradicije u Vojvodini i ukaže na moguće puteve razvoja sopstvene zbirke. Tom prilikom, Nikolajević je na izložbi prikazao 170 radova od četrdeset četiri izlagača. U toku 1952. godine, povodom iseljenja Vojvođanskog muzeja iz zgrade Matice srpske, Galerija nije priredila nijednu izložbu, ali je zahvaljujući dobroj saradnji sa srodnim ustanovama i udruženjima, naročito Narodnim muzejom u Beogradu, u narednim periodima organizovala je bitne izložbe koje su ponovo ocrtale kontinuitet rada Galerije Matice srpske.
Stalna izložba Galerije, koja je prostorno bila vezana za stalnu postavku Vojvođanskog muzeja sve do njegovog iseljenja iz zgrade Matice srpske, više puta je bila preuređivana i dopunjavana novim eksponatima od značaja za istorijski pregled srpske likovne umetnosti novijeg doba. Posle iseljenja Vojvođanskog muzeja 1953. godine, Galerija je za stalnu izložbu dobila 15 izložbenih sala, te na taj način upotpunila kolekciju i predstavila razvoj srpske umetnosti od 17. do 20. veka. Uz pomoć Milivoja Nikolajevića, rad Galerije je produbio svoju istraživačku delatnost tumačeći prikupljene umetnine kao i one koje pristižu od kolekcionara i dobrotvora. Interes za osamnaestovekovno slikarstvo je rastao, gde se isticao značaj srpskih slikara 18. veka i njihovog doprinosa evropeizaciji srpskog duhovnog života.
Goran Vujkov, dipl. filozof
Na slici: Vladimir Bogdanović, Milivoj Nikolajević, 1996.
